ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΠΙΑ

Ο Φώτης ντρέπεται για τον αδερφό του τον Κέκο γιατί φωνάζει και δε μιλά, περπατά νευρικά και βγάζει περίεργους ήχους, και τα άλλα παιδιά τους κοιτούν παράξενα όταν περπατούν μαζί στην πλατεία. Όμως όταν μια μέρα ο Κέκος εξαφανίζεται, ο Φώτης στενοχωριέται και ντρέπεται για όσα ένιωθε για τον αδερφό του, γιατί ο Κέκος ξέρει να κάνει πολλά πράγματα καλύτερα από τον ίδιο και από τους άλλους: να τρέχει γρηγορότερα από όλους, να σκαρφαλώνει εκεί που κανένας δεν μπορεί, να έχει μνήμη ελέφαντα... Έτσι, όταν βρίσκουν τον Κέκο, ο Φώτης νιώθει χαρούμενος, περήφανος και δεν ντρέπεται πια που ο αδερφός του έχει αυτισμό.